Ayahuaska, zwana również „lianą duszy”, „pnączem duszy” to rytualny psychodelik podawany tradycyjnie w formie wywaru roślinnego, od stuleci stosowany przez rdzenną ludność Ameryki Południowej, a w ostatnich 25 latach również w krajach Europy, Azji, Afryki, Australii, w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej. Jej aktywność biologiczna wynika z zawartości N,N- dimetrylotryptaminy (DMT), działającej głównie jako nieselektywny agonista receptorów serotoninowych oraz alkaloidów betakarbolinowych, będących silnymi i krótkodziałającymi inhibitorami monoaminooksydazy typu A (MAOI-A). Od wielu lat pojawiają się doniesienia zarówno o działaniu przeciwlękowym i przeciwdepresyjnym ayahuaski, jak również wskazujące na możliwość jej wykorzystania w leczeniu uzależnień. Obiecujące wydają się być zwłaszcza wyniki badań jej skuteczności w depresji lekoopornej, porównywalnej zdaniem niektórych autorów z efektem terapeutycznego działania ketaminy. W artykule staramy się przybliżyć złożony profil działania i wynikające z niego potencjalne korzyści, ale również ryzyko interakcji i działań niepożądanych związanych z przyjmowaniem ayahuaski, co jest istotne biorąc pod uwagę dużą zmienność gatunków roślin stosowanych do wytworzenia wywaru.