Cel pracy:
Celem badania było opisanie piętna doświadczanego przez osoby towarzyszące swoim krewnym chorującym na schizofrenię w Polsce.

Metoda:
W badaniu zastosowano triangulację czterech technik jakościowych: obserwacji uczestniczącej, analizy danych zastanych, wywiadów eksperckich i pogłębionych. Zebrany materiał został przeanalizowany zgodnie z modelem zaproponowanym przez M.B. Milesa i A.M. Hubermana.

Wyniki:
Rozwój schizofrenii u członka rodziny stanowi okoliczność wprowadzającą jego opiekunów w pole piętna. Bliscy krewni chorującego doświadczają dyskursywnej niewidoczności problemów zdrowia psychicznego, braku zrozumienia i empatii. Siatka stygmatyzujących przekonań na temat schizofrenii i psychiatrii oraz brak wskazówek społecznych jak postępować, prowadzą do rozwoju u opiekuna stałego poczucia niepewności i poczucia zagubienia. Błędne przekonania na temat zaburzeń psychicznych przekładają się na dystans i niechęć, których opiekunowie rodzinni doświadczają w relacjach z dalszymi krewnymi, sąsiadami czy znajomymi. Rozpowszechnienie nieprzychylnego dyskursu nt. chorób psychicznych stymuluje u opiekunów antycypację wykluczenia, wstyd i ukrywanie. Ponadto, opiekunowie w kontaktach z personelem psychiatrycznym często doświadczają lekceważenia ich potrzeb oraz pesymizmu terapeutycznego. Te komponenty pola piętna zagrażają realizacji tego, co ważne dla opiekunów i przyczyniają się do rozwoju ich pozycji niemocy.

Wnioski:
Artykuł prezentuje wyniki pierwszego badania jakościowego poświęconego opisaniu piętna przeniesionego doświadczanego przez krewnych osób ze schizofrenią w Polsce i omawia wpływ stygmatyzującego charakteru tej choroby na życie opiekunów rodzinnych. Zrozumienie społecznego kontekstu towarzyszenia chorującym na schizofrenię jest konieczne do lepszego zaspokajania potrzeb opiekunów rodzinnych i wypracowania skuteczniejszych modeli współpracy między personelem medycznym a rodziną pacjenta.