Cel pracy:
Celem przeprowadzonych badań było przeanalizowanie różnic w szacowaniu przymierza psychoterapeutycznego między stronami diady psychoterapeutycznej, czyli pacjentem i jego psychoterapeutą. Sprawdzono również czy rozbieżności te będą odmienne z uwagi na modalność psychoterapeuty.

Metoda:
Badanie, prowadzone w planie poprzecznym, obejmowało pomiar przymierza w 181 diadach psychoterapeutycznych. Badano procesy psychoterapeutyczne w różnych momentach leczenia, od fazy początkowej aż do fazy schyłkowej. Kontrolowano trzy modalności psychoterapeutyczne: psychodynamiczną i psychoanalityczną, behawioralno-poznawczą oraz systemową. Celem weryfikacji postawionych hipotez przeprowadzono testy różnic oraz analizę wielomianu pierwszego stopnia poszukując liniowego trendu jak również wykonano analizy trendu kwadratowego oraz sześciennego.

Wyniki:
Założenie, że różnice między pacjentami i psychoterapeutami, w ocenie przymierza, będą się zmniejszały w trakcie procesu psychoterapii nie zostało potwierdzone. Potwierdzono efekt modalności psychoterapeuty wobec różnic między pacjentami a psychoterapeutami w ocenie przymierza. Rozbieżności w ocenach przymierza były mniejsze w przypadku psychoterapeutów pracujących behawioralno-poznawczo w stosunku do tych pracujących systemowo.

Wnioski:
Rezultaty analiz wskazują, że asymetria w percepcji sojuszu jest niejako stałą własnością procesu psychoterapeutycznego a zmiany w tym zakresie, z uwagi na długość czasu leczenia, są raczej niewielkie. Mniejsza rozbieżność w ocenach przymierza między pacjentem i psychoterapeutą może być funkcją szybszego i efektywniejszego procesu wyjaśnienia kwestii relacyjnych w diadzie oraz dostrojenia, formułującego się i rozwijanego w modalności CBT.