PL EN
ARTICLE
Parafunkcje, oznaki i objawy zaburzeń czynnościowych narządu żucia (TMD) u dzieci z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD).
 
Więcej
Ukryj
1
Gdański Uniwersytet Medyczny, Zakład Prewencji i Dydaktyki
2
Gdański Uniwersytet Medyczny, Zakład Technik Dentystycznych i Zaburzeń Czynnościowych Narządu Żucia
3
Dzienny Oddział Psychiatryczny dla Dzieci i Młodzieży, Gdańskie Centrum Zdrowia
4
Warszawski Uniwersytet Medyczny, Klinika Psychiatrii Wieku Rozwojowego
AUTOR DO KORESPONDENCJI
Klaudia Suligowska   

Department of Preventive Medicine and Education, Department of Dental Techniques and Masticatory System Dysfunctions, Medical University of Gdansk, Poland
Data nadesłania: 05-03-2019
Data ostatniej rewizji: 12-05-2019
Data akceptacji: 27-10-2019
Data publikacji online: 31-08-2021
Data publikacji: 31-08-2021
 
Psychiatr Pol 2021;55(4):887–900
 
SŁOWA KLUCZOWE
DZIEDZINY
STRESZCZENIE
Cel pracy:
Celem pracy było porównanie ilości parafunkcji oraz oznak i objawów TMD w populacyjnej grupie dzieci z ADHD i bez ADHD.

Metoda:
Badaniem objęto wszystkie dzieci klas V wszystkich publicznych szkół podstawowych (dzieci nieleczone, niekierowane). Zgłaszalność wyniosła 91%. W I etapie badań psychologiczno-psychiatrycznych rodzice i dzieci wypełniali kwestionariusze CBCL i YSR. W kolejnym etapie u dzieci wyłonionych w badaniu przesiewowym wykwalifikowany psychiatra dziecięcy przeprowadził półustrukturyzowany wywiad diagnostyczny K-SADS-PL i diagnozował ADHD. Parafunkcje, oznaki i objawy TMD oceniono przeprowadzając bezpośredni wywiad z dzieckiem oraz badanie kliniczne przez lekarza stomatologa.

Wyniki:
Wykazano istotne różnice (p<0,05) pomiędzy dziećmi z ADHD i bez ADHD związane z uprawianiem parafunkcji takich jak: żucie gumy (76,47% vs. 46,07%), obgryzanie paznokci (70,59% vs. 40,45%) oraz bruksizm (52,54% vs. 26,22%), liczbą uprawianych parafunkcji (8-10 parafunkcji 11,76% vs. 2,25%) oraz oznak i objawów TMD (1 oznaka lub objaw 0,0% vs 32,21%; 4-7 oznak lub objawów 17,65% vs. 3,75%).

Wnioski:
U dzieci z ADHD wykazano znacznie częstsze występowanie objawów zaburzeń stawu skroniowo-żuchwowego oraz uprawianych parafunkcji. Badania te sugerują, że dzieci z ADHD stanowią grupę zwiększonego ryzyka wystąpienia TMD w przyszłości. Koniecznie jest interdyscyplinarne leczenie pacjenta z ADHD przez psychiatrę i stomatologa.

eISSN:2391-5854
ISSN:0033-2674