Zespół przetrwałego pobudzenia seksualnego (PGAD) to stosunkowo niedawno opisane zaburzenie seksualne, polegające na spontanicznym podnieceniu genitaliów, które utrzymuje się pomimo braku subiektywnego pożądania i fantazji seksualnych oraz może dotyczyć zarówno mężczyzn jak i kobiet. Dotychczas przeprowadzone badania epidemiologiczne wskazują, że rozpowszechnienie PGAD wśród populacji może sięgać 1-4%. Etiologia PGAD pozostaje niejasna i ma charakter złożony, przypuszcza się, że w patogenezie tego zespołu rolę odgrywają czynniki naczyniowe, neurologiczne, hormonalne, psychologiczne, farmakologiczne, dietetyczne, mechaniczne lub kombinacje powyższych. Proponowane sposoby leczenia uwzględniają farmakoterapię, psychoterapię, terapię elektrowstrząsową, hipnoterapię, iniekcje toksyny botulinowej, fizjoterapię mięśni dna miednicy, stosowanie środków miejscowo znieczulających, redukcję czynników nasilających objawy oraz przezskórną elektryczną stymulację nerwów, brakuje jednak algorytmu leczenia ze względu na brak badań klinicznych (evidence-based medicine). Dyskusji podlega klasyfikacja PGAD jako: osobnej jednostki chorobowej, podtypu wulwodynii lub schorzenia z kręgu chorób o patogenezie podobnej do zespołu pęcherza nadreaktywnego (OAB) i zespołu niespokojnych nóg (RLS). Ze względu na specyfikę objawów, pacjenci mogą odczuwać wstyd i dyskomfort w trakcie badania lub też przez długi czas wstrzymywać się ze zgłaszaniem niepokojących dolegliwości u specjalisty, dlatego istotne jest szerzenie wiedzy o tym zespole, co pozwoliłoby lekarzom na szybszą diagnostykę, a tym samym szybszą pomoc osobom z PGAD.