Cel pracy:
Jedno z ważniejszych pytań w psychologii osobowości i psychopatologii dotyczy tego, czy modele operacyjne przywiązania ulegają zmianie w ciągu życia. Przyjmuje się, że wczesnodziecięce doświadczenia dziecka wpływają na ukształtowanie się bezpiecznych bądź pozabezpiecznych wewnętrznych modeli operacyjnych przywiązania. Dominujące do niedawna przekonanie, że powstałe wówczas reprezentacje więzi są względnie trwałe nie jest już tak oczywiste, ponieważ pojawiły się doniesienia, że pod wpływem znaczących doświadczeń życiowych może dojść do zmiany stylu przywiązania – z pozabezpiecznego na bezpieczny i odwrotnie. Głównym celem niniejszego projektu było zbadanie czy i w jaki sposób pozytywne i negatywne doświadczenia życiowe powodują zmiany wewnętrznych modeli operacyjnych przywiązania.

Metoda:
Styl przywiązania specyficzny do matki i ojca oraz aktualnych znaczących osób – partnera i przyjaciela, zbadano kwestionariuszem ECR-RS, podczas gdy globalne przywiązanie oszacowano na podstawie skali SAAM oraz wielkości wskaźnika G w ECR-RS. Pomiaru liczby i nasilenia pozytywnych i negatywnych wydarzeń życiowych oceniono przy użyciu LES-M. Analizę wyników badań przeprowadzono na grupie 151 osób dorosłych.

Wyniki:
Stwierdzono istotne zależności między nasileniem pozytywnych wydarzeń życiowych a globalnym i specyficznymi stylami więzi z przyjacielem i partnerem. Nie zaobserwowano natomiast istotnych związków między nasileniem negatywnych wydarzeń życiowych i stylem więzi. Porównania międzygrupowe pokazały, że w grupie osób, w której nastąpiła zmiana stylu przywiązania z pozabezpiecznego na bezpieczny zaobserwowano istotnie silniejsze doświadczanie pozytywnych zdarzeń niż w grupie, w której zmiana nie wystąpiła. Porównywane grupy nie różniły się nasileniem negatywnych wydarzeń życiowych.

Wnioski:
Badania potwierdzają hipotezę o wystąpieniu zmiany globalnego stylu i niektórych aspektów specyficznych pozabezpiecznych więzi na styl bezpieczny pod wpływem doświadczenia pozytywnych zdarzeń życiowych.