Sedatywne leki przeciwdepresyjne są często stosowanymi lekami w leczeniu bezsenności. Cześć z zaleceń jako leki o udowodnionej skuteczności w leczeniu zaburzeń zasypiania i utrzymania snu wskazuje jednak głównie leki nasenne. Celem artykułu było porównanie wpływu na sen leków nasennych i trazodonu oraz analiza wskazań do stosowania trazodonu w leczeniu chorych zgłaszających się do lekarza z powodu bezsenności. Zidentyfikowano trzy badania oceniające wpływ trazodonu na sen w bezsenności, 5 badań w bezsenności w przebiegu zaburzeń afektywnych i 6 badań w innych wskazaniach (PTSD, choroba Alzheimera, uzależnienie od alkoholu i opiatów, zaburzenia pod postacią somatyczną, bezsenność w ciąży). W leczeniu bezsenności trazodon ustępuje lekom nasennym w sile i szybkości indukowania snu (zasypiania). W tym wskazaniu musi być podawany wcześniej niż leki nasenne, co najmniej 1 godzinę przed planowaną porą snu. Jest natomiast skuteczny w leczeniu zaburzeń utrzymania snu, szczególnie u chorych z współistniejącymi zaburzeniami psychicznymi lub leczonych aktywizującymi lekami przeciwdepresyjnymi. Leki nasenne i trazodon mają przeciwny efekt na sen głęboki. Trazodon zwiększa długość snu głębokiego, co powiązane jest z odczuwaniem przez pacjentów poprawy jakości snu. Natomiast leki nasenne zmniejszają aktywność fal wolnych w EEG snu, która jest biologicznym markerem głębokości snu. Głównym mechanizmem, w którym trazodon promuje sen jest silne antagonistyczne działanie na receptory serotoninowe 5-HT2, podczas gdy dla leków nasennych jest nim agonistyczne działanie na receptory kwasu gama-aminomasłowego GABAA, a innych sedatywnych leków przeciwdepresyjnych blokowanie receptorów histaminowych H1. Ten mechanizm działania związany jest z niskim ryzykiem przyrostu masy ciała, który rzadko jest obserwowany w trakcie leczenia trazodonem.