Cel:
Ocena częstości występowania zaburzeń ciągłości snu u kobiet w okresie przekwitania, ocena zależności pomiędzy występowaniem zaburzeń ciągłości snu a stopniem nasilenia zespołu klimakterycznego i występowaniem poszczególnych objawów zespołu klimakterycznego, jak również ocena zależności pomiędzy występowaniem problemów ze snem a stężeniem gonadotropin, prolaktyny i hormonów płciowych w surowicy.

Metoda:
Zbadanych zostało 140 kobiet (średni wiek 54,4 ± 4,7 lat), które kolejno zgłosiły się do Kliniki Endokrynologii Ginekologicznej z powodu objawów zespołu klimakterycznego. Do oceny typu i nasilenia zaburzeń ciągłości snu użyto pytań o jakość snu ze Skali Depresji Hamiltona. Nasilenie objawów zespołu klimakterycznego oceniano przy użyciu indeksu Kuppermana. U wszystkich badanych oznaczono stężenia hormonów: follikulotropiny (FSH), lutropiny (LH), 17β-estradiolu, prolaktyny (PRL), testosteronu całkowitego, siarczanu dehydroepiandrosteronu (DHEAS) oraz globuliny wiążącej hormony płciowe (SHBG).

Wyniki:
Skargi na zaburzony sen były częste w zbadanej grupie kobiet. Zaburzenia zasypiania zgłosiło 57,8% kobiet, zaburzenia utrzymania snu 70% kobiet, zbyt wczesne wybudzenie poranne 60,7% kobiet. Nasilenie wszystkich trzech typów zaburzeń ciągłości snu powiązane było z nasileniem objawów zespołu klimakterycznego mierzonych indeksem Kuppermana (współczynniki korelacji Spearmana odpowiednio r=0,63, r=0,61, r=0,52). Zaburzenia utrzymania snu negatywnie korelowały ze stężeniem FSH, 17β-estradiolu oraz SHBG w surowicy krwi. Zaburzenia zasypiania negatywnie korelowały ze stężeniem 17β-estradiolu w surowicy krwi.

Wnioski:
Zaburzenia ciągłości snu są częstym i istotnym problemem zdrowotnym u kobiet w okresie przekwitania. Interwencje mające na celu zmniejszenie nasilenia zespołu klimakterycznego powinny być traktowane jako ważna część leczenia problemów ze snem u kobiet w tym okresie życia.