Cel pracy:
Celem pracy było zbadanie rozpowszechnienia ortoreksji w populacji losowo wybranej, uczącej się młodzieży i młodych dorosłych oraz próba znalezienia odpowiedzi: czy ortoreksja jest oddzielną jednostką chorobową, rodzajem zaburzeń odżywiania czy raczej wariantem zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych.

Metoda:
Materiał i Metoda: Grupę badaną stanowiły 864 osoby, w tym 599 kobiet i 265 mężczyzn. Średnia wieku kobiet wynosiła 20,21 +/- 3,27 lat zaś mężczyzn to 18,93 +/- 3,67 lat. W badaniu zastosowano autorski kwestionariusz zbierający podstawowe informacje o osobach badanych oraz kwestionariusze diagnostyczne: ORTO-15 opracowany przez Doniniego i wsp., (walidacja w Polsce – Janas-Kozik i wsp.), EAT-26 autorstwa Garnera i Garfinkela, MOCI (Maudsley Obsessive Compulsive Inventory) przygotowany przez Hodgsona i Rachmana. Wyniki opracowano za pomocą metod statystycznych.

Wyniki:
Wyniki: Na podstawie przeprowadzonego badania ryzyko występowania ortoreksji stwierdzono u 27% badanych (za punkt odcięcia przyjęto wynik 35). Osoby te uzyskały istotnie wyższe wyniki w teście zaburzeń odżywiania EAT. Nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic w wynikach testu MOCI. Najwyższy wskaźnik ryzyka ortoreksji zaobserwowano w grupie gimnazjalistów, najniższe nasilenie zachowań ortorektycznych wśród licealistów. Osoby, u których można podejrzewać ortoreksję mają istotnie wyższy wskaźnik BMI. Szczegółowa analiza czynników środowiskowych zostanie przedstawiona w kolejnym doniesieniu.

Wnioski:
Wnioski. Na podstawie przeprowadzonego badania uważamy, że ortoreksja nie stanowi odrębnej jednostki chorobowej. Wpisuje się ona w spektrum zaburzeń odżywiania. Nie potwierdziliśmy związku pomiędzy zaburzeniami obsesyjno kompulsywnymi a ortoreksją.