Cel pracy:
Istotnym obszarem wskazującym na narastające ryzyko wybuchu psychozy i jej późniejszego niekorzystnego przebiegu jest pogarszające się funkcjonowanie społeczne a szczególnie brak wystarczających relacji społecznych. Celem badania była ocena związku pomiędzy jakością kontaktów społecznych i zakresem systemu wsparcia przed wybuchem choroby a wynikami leczenia w obszarze klinicznym i społecznym w różnych czasokresach przebiegu choroby przez okres 20 lat.

Metoda:
Użyto dwuczynnikowej analizy wariancji ANOVA z jednym czynnikiem grupującym (kontakty społeczne) i jednym czynnikiem powtarzanego pomiaru (czas badania) dla wyników GAF, BPRS, DSM III Oś V oraz szereg prostych regresji liniowych dla związków pomiędzy tymi wskaźnikami wyników a Skalą Podtrzymania Społecznego Surtees’a. Badana grupa: W okresie pierwszej hospitalizacji wyłoniono 80 osobową grupę zamieszkującą na terenie Krakowa, chorującą na schizofrenię, diagnozowaną zgodnie z kryteriami DSM IV TR, zbadaną sześciokrotnie: przy wpisie i wypisie w czasie pierwszej hospitalizacji, po 3, po 7, po 12 i po 20 latach. Analizie poddano 55 osób (69% grupy włączonej do badania), które przez 20 lat wykonały wszystkie badania.

Wyniki:
Satysfakcjonujące, pozytywne kontakty przed wybuchem choroby przekładały się, zwłaszcza po 20 latach, na lepsze ogólne oraz społeczne funkcjonowanie i mniejszą ilość objawów, w szczególności negatywnych. Szersze wsparcie społeczne przed wybuchem choroby powiązane było z lepszym funkcjonowaniem ogólnym i społecznym pacjentów oraz mniejszym nasileniem objawów ogólnych, pozytywnych oraz negatywnych, jednak w tym ostatnim przypadku efekt zanikał po 20 latach.

Wnioski:
Jakość i zakres kontaktów społecznych przed wybuchem choroby, a szczególnie satysfakcjonujące relacje w środowisku pozarodzinnym są istotnym czynnikiem rokowniczym wieloletniego korzystnego klinicznego i społecznego przebiegu psychoz z grupy schizofrenii.