Cel pracy:
Ocena częstości występowania zaburzeń psychicznych, behawioralnych, emocjonalnych oraz ustalenie związków ze zmiennymi klinicznymi i socjodemograficznymi u dzieci i młodzieży z wertykalnym zakażeniem HIV.

Metoda:
W badaniu udział wzięło 56 dzieci z wrodzonym zakażeniem HIV (grupa PHIV+), 24 zdrowych dzieci urodzonych przez matki zakażone HIV (grupa PHEU) oraz 43 zdrowych dzieci zdrowych rodziców (grupa HIV-nA), w wieku 6-18 lat. Do oceny zaburzeń behawioralnych i emocjonalnych zastosowano Kwestionariusz dla Rodziców CBCL/4-18 oraz Kwestionariusz Samooceny YSR, do oceny objawów zaburzeń psychicznych półustrukturyzowany wywiad diagnostyczny K-SADS-PL.

Wyniki:
Wykazano wyższą częstość występowania zaburzeń psychicznych w ciągu życia w grupie PHIV+ oraz grupie PHEU w porównaniu z grupą HIV-nA. Najczęściej diagnozowano zaburzenia lękowe oraz zaburzenia nastroju. Występowanie objawów zaburzeń emocjonalnych i behawioralnych w grupie PHIV+ oraz w grupie PHEU było związane z podobnymi zmiennymi socjodemograficznymi (m.in. płeć męska, niezamieszkiwanie z opiekunem biologicznym, doświadczenie stresującego wydarzenia w życiu). Zaburzenia psychiczne występowały częściej u osób, u których leczenie antyretrowirusowe (ARV) rozpoczęto dopiero po 12 m.ż. Stwierdzono dodatnią korelację pomiędzy wynikiem dla części skal YSR i CBCL/4-18, a liczbą limfocytów CD4 w momencie przeprowadzania badania oraz wyższym logarytmem wiremii na początku leczenia ARV i w momencie ustalenia rozpoznania zakażenia HIV.

Wnioski:
W grupie dzieci PHIV+ oraz PHEU, stwierdzono wyższą częstość występowania zaburzeń psychicznych. Cięższy przebieg zakażenia HIV i jego nasilenie przed rozpoczęciem leczenia wiąże się z większym nasileniem problemów internalizacyjnych.