Cel pracy:
Celem pracy było porównanie występowania objawów depresyjnych pomiędzy grupą chorych na MPN (nadpłytkowość samoistną, czerwienicę prawdziwą oraz samoistne włóknienie szpiku) leczonych interferonem alfa oraz pacjentami chorymi na przewlekłą białaczkę szpikową (PBSz) leczonymi inhibitorami kinazy tyrozynowej i sprawdzenie czy poszczególne skutki uboczne leczenia mogą sprzyjać występowaniu objawów depresyjnych.

Metoda:
W badaniu wzięło udział 175 dorosłych pacjentów chorych na MPN (n=84) lub PBSz (n=91) pozostających w trakcie leczenia interferonem alfa lub IKT przez okres minimum 3 miesięcy. W badaniu użyto: Kwestionariusz Davida Goldberga (GHQ-28), Czterowymiarowy Kwestionariusz 4DSQ oraz ankietę własną.

Wyniki:
Wynik średnio i mocno podwyższony na skali depresji uzyskało w przypadku chorych na MPN prawie 40% badanych, a w przypadku chorych na PBSz niemal 20% pacjentów. Analiza nie wykazała istotnie statystycznych różnic pomiędzy kobietami i mężczyznami. Skurcze i bóle mięśni (β=0.196, p=0.013), nudności i niestrawność (β=0,191, p=0,007), męczliwość (β=0,136, p=0,053), bóle kości i stawów (β=0,159, p=0,038) oraz biegunka (β=0,138, p=0,050) były skutkami ubocznymi, które wpływały na możliwość rozwoju objawów depresyjnych w obu grupach. Wspólnym predyktorem występowania depresyjnych była liczba skutków ubocznych oraz rodzaj choroby i wiek. Im osoba była starsza tym większe było nasilenie symptomów depresyjnych.

Wnioski:
Pomiędzy pacjentami chorymi na PBSz i MPN występują istotne różnice w zakresie występowania depresji. Poszczególne skutki uboczne leczenia interferonem alfa oraz IKT mają wpływ na występowanie objawów depresyjnych. Nie potwierdzono zależności pomiędzy leczeniem interferonem a rozwojem depresji.