Dotychczasowe badania nad poczuciem humoru w schizofrenii koncentrują się wokół dwóch głównych obszarów, którymi są ocena zdolności pacjentów do odczytywania i doceniania komizmu oraz określenie możliwości wykorzystywania go w programach terapeutycznych nakierowanych na poprawę funkcjonowania chorych i zapobiegania nawrotom choroby. Większość płynących z nich wniosków wspiera pogląd o przydatności rozwijania i wzmacniania poczucia humoru w schizofrenii, podkreślając jego korzystny wpływ na jakość życia pacjentów, przede wszystkim w zakresie obniżania poziomu agresji, zmniejszania lęku, poprawy samopoczucia i ogólnej satysfakcji z życia oraz usprawniania funkcjonowania społecznego. Jednocześnie szereg wyników badań wskazuje na występowanie w schizofrenii osłabionej zdolności do odbioru komizmu, która może zmniejszać skuteczność wykorzystujących go oddziaływań terapeutycznych. Kolejne ograniczenie w tym zakresie może stanowić, stwierdzany w doniesieniach empirycznych, wzmożony lęk osób ze schizofrenią przed byciem wyśmianym. Wydaje się zatem, że kierowanie do tej grupy pacjentów humorystycznych interwencji terapeutycznych wymaga szczególnie starannego ich zaplanowania, uwzględniającego jej poznawcze i afektywne ograniczenia w odbiorze komizmu, a także nasilone obawy przed staniem się obiektem złośliwych żartów otoczenia.