Cel pracy:
Wśród predyktorów wypalenia zawodowego wskazuje się na cechy temperamentu. Jednocześnie badacze podkreślają, że znaczenie właściwości temperamentalnych dla wystąpienia syndromu wypalenia u personelu medycznego uzależnione jest od wielu zmiennych pośredniczących, w tym także od sposobów postępowania w sytuacji problemowej. Nadrzędnym celem prezentowych badań było więc zbadanie, czy style radzenia sobie ze stresem pośredniczą w związkach między cechami temperamentalnymi a poszczególnymi komponentami wypalenia zawodowego pielęgniarek psychiatrycznych.

Metoda:
Przebadano 60 kobiet pracujących w sektorze psychiatrycznej opieki zdrowotnej. W projekcie badawczym zastosowano trzy metody psychologiczne takie, jak: (1) Formalna Charakterystyka Zachowania – Kwestionariusz Temperamentu Strelaua i Zawadzkiego (FCZ-KT); (2) Kwestionariusz Radzenia Sobie w Sytuacjach Stresowych Endlera i Parkera (CISS); (3) Kwestionariusz Wypalenia Zawodowego Maslach (MBI-HSS).

Wyniki:
Przeprowadzone analizy pozwoliły na konfirmację pośredniczącej roli stylu zadaniowego i stylu emocjonalnego w związkach cech temperamentu (żwawości, perseweratywności, reaktywności emocjonalnej wrażliwości sensorycznej, aktywności) z wypaleniem zawodowym. W przypadku stylu unikowego nie ma podstaw do uznania go za mediatora w obszarze analizowanych zależności.

Wnioski:
W pomocy świadczonej pielęgniarkom psychiatrycznym: (1) w większym stopniu należy koncentrować się na wzmacnianiu zadaniowego, aniżeli na uświadamianiu szkodliwości unikowych tendencji w obszarze radzenia sobie; (2) ważne wydaje się kształtowanie umiejętności kreatywnego przeżywania emocji negatywnych ujawniających się w kontakcie z pacjentem.