Cel pracy:
Celem pracy była ocena wpływu jonów cynku, magnezu lub miedzi na skuteczność transportu biernego chlorowodorku imipraminy w modelu in vitro. Na podstawie wyników uzyskanych z eksperymentu dotyczącego transportu biernego, kolejnym celem badań było sprawdzenie skuteczności transportu aktywnego chlorowodorku imipraminy w obecności lub braku jonów cynku.

Metoda:
Badanie transportu biernego przeprowadzono w specjalnie skonstruowanych na potrzeby eksperymentu kapsułach, natomiast do oceny transportu aktywnego wykorzystano linię ludzkich komórek CaCo-2. Zawartość cynku, magnezu i miedzi oznaczono metodą F-AAS. W analizie chlorowodorku imipraminy zastosowano metodę HPLC.

Wyniki:
Średnie stężenia jonów cynku, magnezu i miedzi uzyskane w tym doświadczeniu wynosiły odpowiednio: 2,98, 1,34 i 3,52 mg/L. Wydajność transportu aktywnego chlorowodorku imipraminy w obecności jonów cynku zwiększyła się o 39%. Ponadto transport jonów cynku w obecności chlorowodorku imipraminy był o 27% większy niż w przypadku roztworów zawierających cynk bez chlorowodorku imipraminy. Wydłużenie czasu eksperymentu z 30 do 60 minut spowodowało wzrost efektywności transportu o ponad 10% w obu przypadkach.

Wnioski:
Stwierdzono, że na wydajność transportu biernego i aktywnego chlorowodorku imipraminy wpływa obecność jonów Mg, Zn i Cu. W obecności jonów miedzi i cynku transport bierny chlorowodorku imipraminy po 90 minutach doświadczenia był najefektywniejszy. Dalsze badania prowadzone na linii komórkowej CaCo-2 wykazały wyraźną pozytywną interakcję imipramina - cynk.