Zaburzenie zbieractwa jest definiowane jako nadmierne nabywanie oraz trudność w pozbywaniu się przedmiotów postrzeganych przez innych jako nieużyteczne lub mające niską wartość. Prowadzi w konsekwencji do szeregu problemów, które dotyczą nie tylko pacjenta, ale także jego rodziny oraz innych osób (np. współmieszkańców w bloku). Częstość występowania zbieractwa w Stanach Zjednoczonych i Europie szacuje się aktualnie na 2-6%. W nowych klasyfikacjach zaburzeń psychicznych (DSM-5 oraz ICD-11) zbieractwo wyodrębniane jest jako osobne zaburzenie. Badania naukowe wskazują, że zbieractwo ma konkretne uwarunkowania neurobiologiczne, dotyczące głównie zakrętu obręczy, kory płatów czołowych oraz wyspy. Obszary te są połączone z móżdżkiem tzw. siecią korowo-limbiczną, co sugeruje że uszkodzenie móżdżku może skutkować rozwojem zaburzenia zbieractwa. Przedstawiony opis przypadku dotyczy pacjenta z zaburzeniem zbieractwa, u którego w badaniach neuroobrazowych (tomografia komputerowa oraz rezonans magnetyczny głowy) wykazano zanik kory i robaka móżdżku. Wykluczono, aby zbieractwo stanowiło u pacjenta objaw innego zaburzenia psychicznego. W stanie somatycznym i neurologicznym badanego nie stwierdzono odchyleń. Na podstawie przytoczonych w pracy badań można przypuszczać, że u opisywanego pacjenta uszkodzenie móżdżku stanowiło przyczynę rozwoju zaburzenia zbieractwa.