Cel pracy:
Obojętność rodziców wobec dziecka i jego aktywności uważana jest za formę nadużyć i zaniedbań wobec dziecka. Celem badania było zweryfikowanie modelu teoretycznego, który zakłada, że obojętność rodzica powstaje w wyniku doświadczania przez rodzica stresu w relacji z dzieckiem. W tym celu testowano model opisujący relacje między: a) doświadczeniem przez rodzica stresu w relacji z dzieckiem, b) kształtowaniem się negatywnej reprezentacji dziecka w umyśle rodzica, c) byciem obojętnym wobec dziecka, d) wycofaniem się rodzica z relacji z dzieckiem. Kolejno sprawdzano czy obojętność rodzica jest związana negatywnie z rozwojem dzieci. W tym celu sprawdzano, czy jest związana z rozwojem kompetencji emocjonalnych, społecznych o gotowości szkolnej dzieci.

Metoda:
Pierwsze badanie wykonano na próbie 154 rodziców dzieci w wieku przedszkolnym. W próbie znalazło się 85 rodziców chłopców i 69 rodziców dziewcząt. Drugie badanie przeprowadzono na 80 dzieciach w wieku od 6 do 10 lat uczęszczających do szkoły i ich rodzicach. Analizy wykonano przy pomocy układu równań strukturalnych, analizy skupień przeprowadzanej przez algorytmy asocjacyjne data mining oraz sztuczną sieć neuronową.

Wyniki:
Wyniki ujawniły, że model jest dobrze dopasowany do danych a relacje między zmiennymi są umiarkowane i wysokie. Wyniki analizy skupień ujawniły, że rodzice o najwyższym poziomie wycofywania się z relacji z dzieckiem oraz obojętności wobec niego charakteryzowali się przede wszystkim negatywną reprezentację dziecka.

Wnioski:
Na podstawie zmiennych opisanych w modelu można na dobrym poziomie przewidywać poziom wycofywania się rodzica w relacji z dzieckiem. Obojętność rodzica jest związana z niższymi wynikami dziecka w rozwoju kompetencji emocjonalnych, społecznych oraz gotowości szkolnej.