Próby ujednolicenia postępowania diagnostyczno-terapeutycznego wobec osób transpłciowych doświadczających dysforii płciowej po raz pierwszy podejmowane były w Polsce w latach osiemdziesiątych XX wieku. Nie zostały jednak uwieńczone publikacją w postaci odpowiednich wytycznych. Taki stan rzeczy był i wciąż jest źródłem odmiennej praktyki klinicznej realizowanej przez różnych specjalistów, którzy różnią się między innymi zakresem proponowanych badań diagnostycznych i kryteriami, które przyjmują jako przesłankę do wdrożenia medycznych działań afirmujących płeć (MDAP). Dodatkowo, w ostatnim dziesięcioleciu mamy do czynienia ze zmianą w postrzeganiu transpłciowości o niemal paradygmatycznym charakterze wyrażoną w kolejnych edycjach systemów diagnostycznych (DSM, ICD), z czym związane są równie fundamentalne zmiany w zasadach prowadzenia opieki zdrowotnej nad osobami transpłciowymi, które znalazły wyraz między innymi w Standardach Opieki opublikowanych przez WPATH w 2012 roku. Zrodziło to potrzebę sformułowania zaleceń dla specjalistów praktykujących w Polsce, aby przynajmniej częściowo uwzględnić wspomnianą ewolucję poglądów i zasad postępowania w odniesieniu do osób transpłciowych poszukujących pomocy w związku z doświadczaną dysforią płciową.