Cel pracy:
Omawiane w artykule badanie miało na celu identyfikacje barier w dostępie do poradni na terenie dużej i małej miejscowości.

Metoda:
W badaniach została wykorzystana metodologia jakościowa. Techniką badawczą był wywiad swobodny ze standaryzowaną listą poszukiwanych informacji. Wywiady były prowadzone z osobami uzależnionymi i terapeutami. Przeprowadzono 64 wywiady w dwóch poradniach zlokalizowanych w Warszawie i małej miejscowości.

Wyniki:
Badani identyfikowali podobne bariery w dostępie do leczenia w poradniach zlokalizowanych w Warszawie i małym mieście. Był to wstyd, jaki wiąże się z podejmowaniem leczenia z powodu picia, czas oczekiwania na terapię w warunkach stacjonarnych, intensywność odbywania się zajęć, złe warunki lokalowe. Bariery identyfikowane tylko przez badanych z Warszawy związane były z długim czasem oczekiwania na terapię w poradni ambulatoryjnej oraz na spotkania indywidualne, ofertą terapeutyczną wykluczającą uczestnictwo w terapii osób głuchych i chorych psychicznie, nieatrakcyjnym programem terapeutycznym wymagającym bezwzględnego utrzymywania abstynencji. Bariery w dostępie do leczenia identyfikowane tylko przez badanych z małej miejscowości odnosiły się do braku anonimowości leczenia związanego ze zbyt małą liczbą poradni w powiecie, skutkującą ograniczeniem wyboru miejsca leczenia, czasu i kosztów dojazdu do placówki, długości trwania terapii oraz ograniczonej współpracy międzyinstytucjonalnej.

Wnioski:
Zidentyfikowane bariery były podobne do barier zidentyfikowanych w badaniach prowadzonych w Polsce w latach ’90 i pod koniec pierwszej dekady XXI w. Miały charakter barier psychologicznych związanych z wewnętrznymi zahamowaniami i obawami uzależnionego przed podjęciem terapii oraz strukturalny dotyczący organizacji leczenia w poradni.