Cel pracy:
Wiele danych potwierdza, że wysoki poziom cech psychopatycznych u młodzieży wiąże się ze skłonnością do stosowania różnych rodzajów i form agresji. W prezentowanych badaniach skoncentrowano się na związkach zachodzących pomiędzy psychopatią, a agresją pośrednią (relacyjną) i bezpośrednią w tej grupie wiekowej. Zastosowano triarchiczny model psychopatii, zgodnie z którym psychopatię opisuje się jako konfigurację zuchwałości, bezduszności i rozhamowania. Założono, że zuchwałość będzie predyktorem dla agresji pośredniej, a rozhamowanie dla bezpośrednich form zachowań agresywnych.

Metoda:
Do pomiaru badanych zmiennych zastosowano metody typu self-report: Triarchiczną Miarę Psychopatii (TriPM-41), Skalę Agresji Pośredniej w wersji dla sprawców (IAS-A) oraz Kwestionariusz Agresji Bussa – Perry’ego (AQ). Próba badawcza składała się z 200 starszych adolescentów (108 chłopców i 92 dziewcząt) w wieku 16-19 lat. Wyodrębniono dwie równoliczne grupy porównawcze: nieletnich z młodzieżowych ośrodków wychowawczych oraz młodzieży nie naruszającej norm prawnych.

Wyniki:
Spośród wymiarów psychopatii najsilniejszym predyktorem dla obydwu form agresji (pośredniej i bezpośredniej) okazało się rozhamowanie. Wykazano również istnienie istotnych różnic w nasileniu cech psychopatycznych i zachowań agresywnych ze względu na płeć oraz instytucjonalizację. Nie potwierdzono natomiast hipotezy o związku pomiędzy zuchwałością a agresją pośrednią.

Wnioski:
Wyniki wskazują, że cechy psychopatii ujmowane na wymiarze rozhamowania i bezduszności można uznać za znaczące osobowościowe czynniki ryzyka zachowań agresywnych i przemocy nie tylko u dorosłych, ale i u młodzieży. Dane przemawiają również za heterogenicznością samego modelu triarchicznego psychopatii.