Teoria przywiązania może być pomocna w wyjaśnieniu powstawania i przebiegu zaburzeń psychicznych, a także w optymalizacji procesu leczenia. Mimo rosnącego zainteresowania znaczeniem przywiązania w kontekście psychopatologii, ta problematyka nie została dotąd zgłębiona w populacji pacjentów cierpiących z powodu zaburzeń psychotycznych (ZP) w Polsce. Celem niniejszej pracy jest próba całościowego ujęcia problematyki przywiązania u osób dorosłych w kontekście ZP, tj. zintegrowania dotychczasowych doniesień na temat specyfiki przywiązania u osób dorosłych z ZP oraz roli przywiązania w etiologii ZP, ich przebiegu, funkcjonowania chorych, jak również procesie leczenia. Przywiązanie może stanowić istotną perspektywę teoretyczną, oferującą możliwości zrozumienia ZP oraz planowania strategii klinicznych w większym stopniu dostosowanych do indywidualnych potrzeb chorych. Wśród osób z zaburzeniami psychotycznymi częściej są spotykane pozabezpieczne wzorce przywiązania, co koresponduje z doniesieniami o zwiększonym rozpowszechnieniu w tej grupie traumatyzujących doświadczeń w dzieciństwie. Pozabezpieczne przywiązanie może pogarszać negatywnie wpływać na funkcjonowanie psychospołeczne osób z rozpoznaniem zaburzeń psychotycznych w sferach relacji interpersonalnych, zdolności metapoznawczych i regulacji afektu. Wykazano związki pozabezpiecznego przywiązania z nasileniem i specyfiką objawów wytwórczych, zwłaszcza omamów i urojeń. Wzorce przywiązania pacjentów mogą wpływać na interpersonalny komponent leczenia psychoz obejmujący relacje z personelem psychiatrycznym i przymierze terapeutyczne. Uwzględnienie tej perspektywy, przez dostosowanie oddziaływań do wzorców przywiązania pacjentów, a także zwiększenie bezpieczeństwa w relacji terapeutycznej może przekładać się na poprawę leczenia pacjentów.