Cel pracy:
Celem badania było poszukiwanie związku między zasobami osobistymi oraz obciążeniem opieką a poziomem satysfakcji z życia u opiekunów osób z otępieniem typu Alzheimera.

Metoda:
W badaniu wzięło udział 100 opiekunów rodzinnych i zawodowych sprawujących opiekę nad osobą z otępieniem typu Alzheimera. Opiekunowie odpowiadali na pytania ankietowe oraz wypełniali kwestionariusze: Kwestionariusz Orientacji Życiowej – SOC-29, Skala Uogólnionej Własnej Skuteczności (GSES), Kwestionariusz Wsparcia Społecznego (F-SozU K-22), Kwestionariusz do Pomiaru Depresji – KPD, Kwestionariusz Poczucia Stresu – KPS, Kwestionariusz Oceny Zaangażowania (IEQ) oraz Skala Satysfakcji z Życia (SWLS).

Wyniki:
Większy poziom poczucia satysfakcji z życia stwierdzono u opiekunów posiadających wyższe wykształcenie, będących jedynym opiekunem osoby chorej oraz poświęcających mniej czasu na opiekę. Wyższy poziom posiadanych zasobów oraz mniejsze poczucie obciążenia opieką (mniej objawów depresyjnych, mniejsze zaangażowanie w opiekę oraz mniejsze nasilenie stresu) wiązały się z wyższym poczuciem satysfakcji z życia. Depresyjność opiekunów oraz wysoki poziom odczuwanego stresu obniżają poziom satysfakcji z życia.

Wnioski:
Zasoby osobiste odgrywają wśród opiekunów istotną rolę w zmniejszaniu obciążenia oraz podtrzymywaniu właściwego poziomu satysfakcji z życia. Właściwe dysponowanie posiadanymi przez opiekunów zasobami jest istotne w celu przeciwdziałania negatywnym konsekwencjom opieki.