Cel pracy:
Paradoksalnie pomaganie innym naraża pomagających na wtórną traumatyzację. Do jej wyznaczników zaliczają się zarówno czynniki związane z pracą, jak i cechy indywidualne. Celem badania było określenie związków pomiędzy empatią, przekonaniem o własnej skuteczności w radzeniu sobie z wtórną traumą a wtórnym stresem traumatycznym (Secondary traumatic stress – STS).

Metoda:
Analizie poddano wyniki uzyskane od 115 terapeutów (średnia wieku = 40,79; SD = 10,57) pracujących z uzależnionymi klientami. W badaniach wykorzystano trzy standardowe narzędzia pomiarowe: Inwentarz wtórnego stresu traumatycznego (IWST), Skalę wrażliwości empatycznej (EES) i Skalę własnej skuteczności w radzeniu sobie z wtórną traumą (STSE).

Wyniki:
Jedynie u 15,7% respondentów stwierdzono wysokie ryzyko zaburzeń wtórnego stresu traumatycznego. Głównym predyktorem STS okazała się empatyczna troska. Przekonanie o własnej skuteczności w radzeniu sobie z wtórną traumą częściowo pośredniczyło w związku między empatyczną troską a STS. Wprawdzie odsetek osób wykazujących wysokie nasilenie STS w grupie terapeutów nie jest wysoki, to jednak warto zwrócić uwagę na czynniki chroniące.

Wnioski:
Aby zmniejszyć ryzyko zaburzeń wynikających z wtórnego narażenia na traumę, należy rozwijać zasoby osobiste, w tym poczucie własnej skuteczności. Przydatne jest także rozwijanie umiejętności radzenia sobie z traumą innych poprzez stosowanie praktyk samoopieki.