Cel pracy:
Celem badań była analiza związków między zmiennymi: nasileniem objawów depresji, uczuciami wobec swego ciała, dysocjacją oraz liczbą i rodzajem traumatycznych zdarzeń doświadczonych w ciągu życia u młodzieży dokonującej zamierzonych samookaleczeń, hospitalizowanej psychiatrycznie.

Metoda:
Zbadano 60 pacjentów w wieku 13-17 lat (M = 15,48, SD = 1,19), w tym 51 dziewcząt (85%) i 9 chłopców (15%). U ponad połowy grupy (55%) zdiagnozowano mieszane zaburzenia zachowania i emocji, u 23,5% depresyjne zaburzenia zachowania, u 10% epizod depresyjny, u 5% chorobę afektywną dwubiegunową, u 1,1% zaburzenia adaptacyjne, u 1,1% ADHD, u 1,1% zespół stresu pourazowego, u 1,6% nieprawidłowo kształtującą się osobowość oraz zaburzenia odżywiania się. Zastosowano narzędzia badawcze: ankietę socjodemograficzną, autorski Kwestionariusz uczuć wobec ciała, skonstruowany na bazie opisu Tomkiewicza, Inwentarz Depresyjności Dziecka Kovacs, Skalę „Psychopatologia Ja” Scharfettera.

Wyniki:
Badani charakteryzują się negatywnymi uczuciami wobec ciała, u ponad połowy badanych występuje ciężkie nasilenie objawów depresji. Istnieją powiązania między wydarzeniami traumatycznymi, dysocjacją, ja cielesnym i nasileniem objawów depresji. Najsilniejsze związki występują między dysocjacją a: nasileniem objawów depresji i uczuciami wobec ciała oraz między nasileniem objawów depresji i uczuciami wobec ciała.

Wnioski:
Samobójstwo usiłowało popełnić 2/3 badanej grupy, co wskazuje na bardzo częste współwystępowanie różnych form bezpośredniej autodestruktywności i skłania do refleksji, w jakich warunkach samookaleczenia spełniają (lub nie) funkcję zapobiegania próbom samobójczym. Samookaleczenia wraz z interakcją analizowanych zmiennych klinicznych mogą stanowić syndrom autodestruktywności w różnorodnych zaburzeniach psychicznych u młodzieży oraz współtworzyć ich obraz kliniczny, co należy uwzględniać w diagnostyce oraz terapii młodzieży.