Cel pracy:
Celem przeprowadzonych badań była analiza powiązań między badanymi zmiennymi klinicznymi (nasilenie objawów depresji, uczucia wobec swego ciała, dysocjacja, liczba i rodzaj traumatycznych zdarzeń doznanych w ciągu życia) a funkcjami zamierzonych samookaleczeń, oraz czy badana grupa młodzieży dokonująca samookaleczeń jest zróżnicowana pod względem ważności funkcji dokonywanych samookaleczeń, a także czy podgrupy badanych osób wyróżnione ze względu na funkcje samookaleczeń różnią się między sobą w zakresie zmiennych klinicznych.

Metoda:
Zastosowano kwestionariusz funkcji samookaleczeń (ISAS, Inventory of Statements About Self-Injury). Charakterystykę badanych osób oraz innych narzędzi badawczych zawiera nasz poprzedni artykuł (rok, nr, 000.–000).

Wyniki:
Z negatywnymi uczuciami wobec ciała wiążą się głównie funkcje samouszkodzeń (przerwanie stanu dysocjacji i samokaranie), które można określić jako intrapersonalne. Wysokie nasilenie objawów depresji (w tym autodeprecjacji) współwystępuje z dominującymi funkcjami samouszkodzeń: samokaraniem, przerwaniem stanu dysocjacji i tworzeniem granic interpersonalnych. Wyższe znaczenie regulacji afektu jako funkcji samookaleczeń jest powiązane z dysregulacją biologiczną i wyższym nasileniem objawów dysocjacji.

Wnioski:
Badana grupa młodzieży hospitalizowanej psychiatrycznie różni się między sobą pod względem dominujących funkcji samookaleczeń. Można wyróżnić funkcje intra- oraz interpersonalne. Przewaga funkcji intrapersonalnych wiąże się z wysokim nasileniem objawów depresji, dysocjacji i negatywnych uczuć wobec własnego ciała. Podobna ważność intrapersonalnych i interpersonalnych funkcji samookaleczeń współwystępuje z przeciętnym nasileniem objawów depresji, dysocjacji i negatywnych uczuć wobec własnego ciała. Dalszych badań wymaga współistnienie braku świadomości znaczenia funkcji intra- oraz interpersonalnych samookaleczeń z najniższym nasileniem objawów depresji, dysocjacji i negatywnych uczuć wobec własnego ciała.