Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD) jest jednym z najczęstszych zaburzeń neurorozwojowych, który dotyka około 5% dzieci w wieku szkolnym. Pomimo zdefiniowanych kryteriów diagnostycznych, nie zawsze jesteśmy w stanie postawić diagnozę tak szybko, jak to możliwe i rozpocząć optymalne leczenie. Pomimo szerokiego wachlarza nowoczesnych metod wykorzystywanych w badaniach nadal nie w pełni rozumiemy biologiczne przyczyny rozwoju ADHD. Dlatego kontynuujemy badania mające na celu wyjaśnienie genetycznego i neurobiologicznego podłoża ADHD. W analizie genetycznej badania skupiają się na poszukiwaniu genów ryzyka (np. mutacji, polimorfizmów wariantów CNV), ich transkryptów i białek, jak również mechanizmów modyfikujących ekspresję genów (np. modyfikacje epigenetyczne). W badaniach szczególną uwagę poświęcamy identyfikacji nieinwazyjnych, prostych i tanich biomarkerów obwodowych, niezwykle cennych w diagnostyce, przewidywaniu i monitorowaniu choroby. Praca podsumowuje wiedzę obecny stan dotyczący procesów biologicznych leżących u podstaw ADHD. Wyniki prezentowanych badań molekularnych i neuroobrazowych wskazują wyzwania badacze i możliwości zastosowania klinicznego istotnych biomarkerów genetycznych i niegenetycznych związanych z ADHD.