Jadłowstręt psychiczny (JP), ze względu na swój egosyntoniczny charakter, jest uważany za jedno z najtrudniejszych do leczenia zaburzeń psychicznych. Pacjenci często niechętnie akceptują leczenie, a wśród tych, którzy je rozpoczynają, duża grupa ma złe rokowania. Pacjenci z JP często są negatywnie nastawieni do jakiejkolwiek interwencji, nierzadko są chronicznie chorzy a ich funkcjonowanie pod względem zdrowotnym i psychospołecznym jest upośledzone. W ciągu ostatnich lat obserwujemy rozwój wielu nowych modeli leczenia zaburzeń odżywiania, w tym JP. Leczenie JP wymaga wielodyscyplinarnego podejścia, w którym bez wątpienia psychoterapia pozostaje „kamieniem węgielnym”. Pomimo rosnącej liczby badań i publikacji dotyczących psychologicznego leczenia JP nadal istnieje niedostatek wysokiej jakości kontrolowanych badań z randomizacją (Randomized Controlled Trials, RCTs), na których można opierać wytyczne dla psychologicznego leczenia JP. Niniejszy artykuł stanowi kompendium wiedzy na temat standardów leczenia rekomendowanych w przypadku JP, kierunków i programów psychoterapii. Większość z opisanych tu oddziaływań została poparta dowodami odnoszącymi się do ich efektywności. Może to ułatwić podjęcie odpowiedniej decyzji dotyczącej wyboru określonych form leczenia w ramach leczenia ambulatoryjnego, czy szpitalnego.