Problematyka psychologicznych i psychopatologicznych aspektów łysienia plackowatego (alopecia areata) na gruncie polskim jest jeszcze słabo znana. Celem moich analiz w niniejszym artykule jest przedstawienie wyników przeglądu polskiej i zagranicznej literatury na temat występowania zaburzeń psychicznych u osób z rozpoznaniem choroby łysienia plackowatego oraz udziału czynników psychologicznych w etiologii choroby alopecia areata. Psychologiczne podłoże łysienia plackowatego zarówno u dzieci, jak i dorosłych często jest uwzględniane w patogenezie. Dokonując przeglądu przeprowadzonych badań na temat udziału czynników psychologicznych i podmiotowych w patogenezie i przebiegu choroby łysienia plackowatego, wskazuje się, że stres, sytuacje traumatyczne, takie jak: śmierć bliskiej osoby, rozwód, utrata pracy, czynniki osobowościowe, np. wysokie natężenie neurotyzmu, a także wysoki wskaźnik aleksytymii mogą wpływać na wywołanie, czas trwania i nasilenie choroby łysienia plackowatego. Okazuje się, że najczęściej występującymi zaburzeniami psychicznymi wśród osób z łysieniem plackowatym, są między innymi: depresja, podwyższony poziom lęku, zaburzenie lęku uogólnionego, fobia społeczna, dysmorfofobia, zespół stresu pourazowego, a także myśli samobójcze.