Cel pracy:
Celem badania była ocena częstości występowania i nasilenia zaburzeń lękowych i depresyjnych wśród pacjentów z pierwotną nadczynnością przytarczyc (PNP), ustalenie związku nasilenia zaburzeń ze stężeniami jonów wapnia i parathormonu w surowicy oraz oceny przydatności skal samooceny w przesiewowej ocenie zaburzeń depresyjnych wśród chorych z PNP.

Metoda:
Badaniu przy użyciu 17-punktowej Skali Depresji Hamiltona (HAM-D), Inwentarza Samooceny Becka-II (BDI-II) oraz Szpitalnej Skali Leku i Depresji (HADS) poddano 101 pacjentów z PNP. Grupę kontrolną stanowiło 50 chorych z rozpoznaniem wola obojętnego tarczycy.

Wyniki:
Analiza wyników badania przy użyciu skali HAM-D wykazała częstsze występowanie i większe nasilenie objawów depresyjnych w całej populacji pacjentów oraz wśród kobiet z PNP. Nie uwidoczniono takiej zależności wśród badanych mężczyzn. W badaniu przy użyciu BDI-II wykazano częstsze występowanie i większe nasilenie objawów depresyjnych w całej populacji pacjentów oraz wśród kobiet z PNP. Nie uwidoczniono takiej zależności wśród badanych mężczyzn. Badanie przy użyciu HADS nie wykazało istotnych różnic między częstością występowania objawów depresyjnych i lękowych pomiędzy grupą badaną i kontrolną w całej populacji oraz po uwzględnieniu podziału na płeć.

Wnioski:
Badanie uwidoczniło związek między PNP a występowaniem zaburzeń depresyjnych. Związku takiego nie wykazano dla zaburzeń lękowych. Nie wykazano zależności nasilenia zaburzeń depresyjnych od stężenia jonów wapnia i parathormonu w surowicy. Wykazano istotną statystycznie niewielką ujemną korelację nasilenia zaburzeń lękowych ze stężeniem jonów wapnia w surowicy w całej badanej grupie, w grupie kobiet ponadto dodatnią korelację stężenia parathormonu w surowicy z nasileniem zaburzeń lękowych. Badanie wykazało, że testy samooceny nie są wystarczającym narzędziem do przesiewowej diagnostyki zaburzeń depresyjnych wśród pacjentów z PNP.