Pierwsze opisy kleptomanii jako zaburzenia psychicznego pochodzą z XIX wieku. Po raz pierwszy kleptomania jako objaw towarzyszący a nie formalne rozpoznanie została ujęta w klasyfikacji zaburzeń psychicznych Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego DSM-I w 1952 r. W Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób ICD-10 została zaliczona do grupy „Nieprawidłowe nawyki i zaburzenia kontroli popędów”. Kleptomania jest poważnym zaburzeniem, gdyż liczne kradzieże dokonywane w sposób impulsywny, niosą za sobą ryzyko wykrycia a w konsekwencji odpowiedzialność karną. W Polsce brakuje danych epidemiologicznych, jednak szacuje się że 5% osób dokonujących kradzieży jest dotkniętych kleptomanią. Osoby z tym zaburzeniem często nie zgłaszają się do lekarza, więc opiniowanie takich przypadków stanowi często wyzwanie dla biegłych psychiatrów. Autorzy zaproponowali termin spektrum kleptomanii dla zdefiniowania przypadków, w których pacjenci mieli intensywny popęd do kradzieży, poczucie napięcia przed takim działaniem i ulgą po nim, lecz nie było spełnione kryterium kradzieży przedmiotu niepotrzebnego, bez uchwytnego motywu zysku dla siebie lub innych osób.