Cel:
Analiza związków pomiędzy objawami zgłaszanymi przed rozpoczęciem hospitalizacji a prawdopodobieństwem redukcji myśli samobójczych (ich ustąpienia lub zmniejszenia się ich intensywności) do czasu zakończenia owej hospitalizacji u pacjentów dziennego oddziału leczenia nerwic i zaburzeń behawioralnych.

Metoda:
Kwestionariusz objawowy KO”0” i Ankieta życiorysowa wypełnione przez 473 kobiety i 207 mężczyzn leczonych za pomocą intensywnej psychoterapii integracyjnej z przewagą podejścia psychodynamicznego w oddziale dziennym z powodu zaburzeń nerwicowych, behawioralnych i zaburzeń osobowości w latach 2005-2013. Odsetki pacjentów deklarujących występowanie MS wynosiły początkowo i pod koniec terapii odpowiednio 29,1% i 10,2% u kobiet oraz odpowiednio 36,5% i 13,7% u mężczyzn. Poprawę w zakresie początkowo zgłaszanych MS uzyskało 84,3% kobiet oraz 77,5% mężczyzn. Pacjenci zgłaszający MS na tle pozostałych odznaczali się wyraźnie wyższym nasileniem dolegliwości typowych dla zaburzeń nerwicowych (p<0,001) i wyższym nasileniem niemal wszystkich z 14-tu grup owych dolegliwości (p<0,05).

Wyniki:
Pośród zgłaszających MS, kobiety o wyższym nasileniu objawów obsesyjno-kompulsyjnych (p=0,003), neurastenii (p=0,005) i zaburzeń autonomicznych układu krążenia (p=0,044) oraz kobiety zgłaszające występowanie napadów głodu (p<0,01) stanowiły podgrupy o istotnie mniejszych szansach na uzyskanie poprawy w zakresie MS, niż pozostali.

Wnioski:
Pacjenci wyjściowo deklarujący obecność MS stanowili znaczną część leczonych (około 1/3) u obojga płci i stanowili podgrupy o wyższym nasileniu objawów typowych dla zaburzeń nerwicowych. Wśród nich, kobiety o szczególnie wysokim nasileniu zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych, neurastenii i zaburzeń autonomicznych układu krążenia oraz kobiety skarżące się na napady głodu odznaczają się występowaniem MS, które wydają się cechować większą opornością wobec oddziaływań psychoterapeutycznych. Wobec tego pacjentki te wymagają szczególnej uwagi i starannego doboru oddziaływań leczniczych.