Cel:
Rosnąca liczba danych sugeruje, że stężenie magnezu może pełnić rolę markera dużej depresji (ang. major depressive disorder – MDD), jednak wnioski płynące z badań klinicznych pozostają niejednoznaczne. Celem prezentowanego badania było przeprowadzenie oceny stężeń magnezu w surowicy krwi pacjentów z MDD (w aktywnej fazie choroby lub w remisji) oraz analiza roli poziomu magnezu jako potencjalnego markera tego schorzenia.

Metoda:
Badanie kliniczno-kontrolne, w ramach którego przebadano 69 pacjentów w trakcie epizodu depresyjnego, 45 w remisji objawowej oraz 50 zdrowych ochotników. Pomiaru stężenia magnezu dokonano metodą płomieniowej atomowej spektrometrii absorpcyjnej (FAAS).

Wyniki:
Średnie stężenie magnezu w surowicy krwi pacjentów, w fazie depresyjnej było statystycznie wyższe w odniesieniu do grupy kontrolnej. Poziom magnezu u pacjentów w fazie remisji nie różnił się istotnie od stężenia notowanego u zdrowych ochotników. Ponadto wykazano dodatnią korelację pomiędzy stężeniem magnezu a nasileniem depresji mierzonym Skalą Depresji Hamiltona oraz skalą Montgomery-Asberg.

Wnioski:
Uzyskane wyniki mogą sugerować rolę magnezu jako markera stanu, odzwierciedlającego patofizjologiczne zmiany leżące u podłoża MDD i towarzyszące ciężkim epizodom depresyjnym.