Zaburzenia osobowości u dorosłych są bardzodobrze poznane i opisane w literaturze przedmiotu. Od ponad dwóch dekad prowadzona jest dyskusja dotycząca możliwości występowania zaburzeń osobowości u młodzieży. Część badaczy uważa, że w przypadku osób przed 18 rokiem życia można mówić jedynie o prekursorach zaburzeń osobowości w dorosłości, co znalazło swoje odzwierciedlenie w dostępnych klasyfikacjach diagnostycznych. U podłoża tego stanowiska leży przekonanie, że osobowość młodzieńcza nie jest ostatecznie ukształtowana. Wyklucza to spełnienie kryterium diagnostycznego dotyczącego trwałości objawów w czasie (utrzymanie się objawów zaburzeń osobowości przez co najmniej 2 lata). Zwolennicy innego podejścia argumentują, że nie można wszystkich problemów pacjentów w wieku rozwojowym rozumieć w kategoriach zaburzeń z osi I wg DSM i twierdzą, że możliwe jest diagnozowanie zaburzeń osobowości u młodzieży, a brak stałości i trwałości objawów w czasie jest wynikiem nie dostosowania narzędzi diagnostycznych do tej grupy wiekowej. Celem pracy jest dokonanie przeglądu aktualnego piśmiennictwa dotyczącego zaburzeń osobowości u młodzieży.