Cel pracy:
Według Światowej Organizacji Zdrowia nawet 50% pacjentów leczonych długoterminowo w krajach rozwiniętych nie stosuje się do zaleceń terapeutycznych. Na gruncie psychiatrii szczególnego znaczenia nabiera kwestia przerywania terapii, a ważną część tego obszaru badań stanowi problem zaburzeń w obrębie osobowości. Celem prezentowanej pracy była empiryczna weryfikacja hipotezy o relacji między współwystępującymi zaburzeniami osobowości a przerywaniem leczenia przez pacjentów hospitalizowanych na różnych oddziałach psychiatrycznych.

Metoda:
Badanie miało charakter prospektywny, kohortowy. Włączono do niego 110 pacjentów, hospitalizowanych w 3 oddziałach o różnej organizacji leczenia. Zaburzenia osobowości oceniano przy użyciu Ustrukturyzowanego Wywiadu Klinicznego do Badania Zaburzeń Osobowości z Osi II DSM-IV (SCID-II). Badanie zostało sfinansowane przez Narodowe Centrum Nauki (DEC-2011/01/N/NZ5/05364).

Wyniki:
Wskaźnik odpowiedzi dla całej próby badawczej wynosił 89,1%. U 72,56% pacjentów stwierdzono w badaniu zaburzenia osobowości (najczęściej nieokreślone zaburzenia osobowości - 40,7% oraz zaburzenie borderline - 12,38%. 22,95% pacjentów przerwało leczenie w trakcie badania). W badaniu nie zaobserwowano związku między samym występowaniem zaburzeń osobowości a przerywaniem leczenia. Ujawniły się natomiast zależności na poziomie niektórych kryteriów zaburzeń osobowości borderline i osobowości pasywno-agresywnej. Związki te nabierały na sile, kiedy rozpatrywane były z perspektywy różnic w organizacji leczenia na poszczególnych oddziałach.

Wnioski:
Niektóre zaburzenia w obrębie osobowości mogą mieć znaczenie dla przerywania przez pacjentów leczenia w ramach hospitalizacji psychiatrycznych. Uzyskane wyniki wymagają dalszych badań.