Streszczenie W pierwszej części artykułu autorzy przedstawili zestawienie aktualnych koncepcji wyjaśniających genezę obserwowanych u osób z jadłowstrętem psychicznym (JP) zaburzeń natury neuropoznawczej i w zakresie funkcji społecznego poznania. Dzięki neuroobrazowaniu możliwe staje się coraz lepsze poznanie specyfiki funkcjonowania mózgu u tych osób. Mimo to JP pozostaje chorobą o skomplikowanej, wieloczynnikowej etiologii stanowiącą duży problem leczniczy. Obecnie popularnością cieszy się pogląd uwzględniający integrującą rolę wyspy i struktur podkorowych (takich jak hipokamp, jądro migdałowate, wzgórze) w regulacji procesów poznawczych i emocjonalnych u osób cierpiących na JP. W drugiej części podjęto próbę opisu deficytów neuropoznawczych i społecznego poznania u osób z jadłowstrętem psychicznym występujących przed zachorowaniem, w trakcie choroby i po wyzdrowieniu. Szczególną uwagę zwrócono na najczęściej opisywane w literaturze deficyty neuropoznawcze, takie jak: sztywność myślenia i osłabiona centralna koherencja z koncentracją na szczegółach oraz deficyty społecznego poznania, do których zalicza się upośledzenie procesów percepcji i ekspresji emocji, teorii umysłu (ang. theory of mind, ToM) oraz empatii. Wyniki dotychczasowych badań nie dają zadowalającej odpowiedzi na pytanie, czy wymienione wyżej zaburzenia są cechą endofenotypową czy stanem w epizodzie chorobowym aczkolwiek znacząca ich ilość wskazuje na stały charakter deficytów niezależny od dynamiki choroby.