Cel pracy:
Celem niniejszej pracy była próba określenia stopnia zmęczenia przewlekłego w grupie pielęgniarek psychiatrycznych. Celem badań jest określenie zależności między warunkami środowiska pracy oraz temperamentem a zespołem przewlekłego zmęczenia w grupie pielęgniarek psychiatrycznych.

Metoda:
Przebadano 85 pielęgniarek z ośrodków lecznictwa psychiatrycznego w województwie kujawsko-pomorskim. W pracy wykorzystano: Formalną Charakterystykę Zachowania – Kwestionariusz Temperamentu w wersji zrewidowanej FCZ-KT(R), Kwestionariusz Oceny Samopoczucia CIS20R, kwestionariusz osobowy dotyczący charakterystyk środowiska pracy.

Wyniki:
W najliczniejszej grupie badanych stwierdzono występowanie zmęczenia przewlekłego na poziomie średnim (48,23% osób badanych), następnie na poziomie wysokim (47,05%). Wytrzymałość jako cecha temperamentu ma znaczenie dla analizowania różnic w stanie zmęczenia przewlekłego w grupie pielęgniarek psychiatrycznych. Relacje pielęgniarskie, sprzeczność poleceń oraz przepływ informacji stanowią znaczące predyktory ogólnego poziomu zmęczenia przewlekłego, kształtowania się poziomu zaburzeń koncentracji oraz pogorszenia aktywności.

Wnioski:
Wyniki wskazują na duże rozpowszechnienie zjawiska zmęczenia przewlekłego. Jego natężenie tworzy szczególny obraz kondycji psychofizycznej personelu w obliczu wyzwań współczesnej opieki psychiatrycznej. Znaczącą rolę w kształtowaniu się zmęczenia przewlekłego pielęgniarek psychiatrycznych mają czynniki związane ze środowiskiem pracy a odnoszące się do kwestii współpracy i komunikacji między pracownikami. Istnieje potrzeba dalszej eksploracji problematyki z uwagi na dostrzegalne problemy w strukturach organizacji opieki psychiatrycznej.