Zespół stresu pourazowego (ang. post-traumatic stress disorder, PTSD) to zaburzenie psychiczne występujące po udziale w traumatycznym wydarzeniu, takim jak doświadczenie klęski żywiołowej, udział w wypadku, zamach terrorystyczny lub konflikt zbrojny, bycie ofiarą gwałtu, tortur lub przemocy fizycznej, doznanie urazu lub znalezienie się w innej sytuacji niosącej wysokie ryzyko utraty życia. Ofiara traumy nie zawsze musi być w pozycji osoby bezpośrednio zagrożonej fizyczną krzywdą. Zaburzenie może rozwinąć się także na skutek ostrej reakcji na stres spowodowanej udziałem w sytuacji, w której to inny człowiek doznaje cierpienia na tyle niewyobrażalnego, że dalsze normalne życie świadka staje się niemożliwe. Chorzy często są przekonani, że bezpowrotnie utracili zdolność wcześniejszej egzystencji. W skali globalnej zespół stresu pourazowego stanowi coraz częściej rozpoznawane zaburzenie. Można przewidywać, że w Europie w związku z trwającą wojną na Ukrainie oraz kryzysem migracyjnym częstość występowania ciężkich zaburzeń związanych ze stresem traumatycznym będzie systematycznie rosła. Na przestrzeni ostatnich lat nastąpił znaczny postęp wiedzy i rozwoju metod służących przeciwdziałaniu PTSD. Potwierdzone empirycznie formy leczenia obejmują oddziaływania psychoterapeutyczne i farmakoterapeutyczne. Zaproponowane rekomendacje zostały opracowane przez zespół ekspertów z obszaru psychiatrii, psychologii klinicznej, psychoterapii i medycyny rodzinnej w celu przedstawienia wytycznych dotyczących postępowania terapeutycznego w praktyce lekarskiej i psychologicznej. Stanowisko grupy roboczej zostało opracowane zgodnie z wiedzą opartą na dowodach (evidence-based practice) w ramach trzyetapowego postępowania obejmującego: przegląd literatury, dyskusję dotyczącą zagadnienia oraz wypracowanie wspólnego stanowiska eksperckiego.