Artykuł przedstawia powojenną historię badań pourazowych prowadzonych w Klinice Psychiatrii Uniwersytetu Jagiellońskiego wraz z analizą głównych kierunków badawczych i wybranych publikacji. Czas po drugiej wojnie światowej biegł w Polsce jakby w dwu obszarach: radzenia sobie z zakończonym urazem wojny, a zarazem doświadczaniem urazów prześladowań komunistycznych. Pierwsze publikacje naukowe pojawiły się już w latach pięćdziesiątych i koncentrowały się wokół badań byłych więźniów obozów koncentracyjnych (KZ-Syndrom). W latach 1962-1989 ukazywało się w Krakowie specjalne wydanie Przeglądu Lekarskiego w całości poświęcone badaniom urazów wojennych. Czasopismo było dwukrotnie nominowane do Pokojowej Nagrody Nobla. Zespół badawczy Kliniki Psychiatrii pod kierownictwem prof. Antoniego Kępińskiego dokonał niezwykle obszernego opisu zagadnienia KZ-Syndrom. Artykuł streszcza najważniejsze spostrzeżenia ówczesnych badaczy dotyczące psychopatologii KZ-Syndrom (Szymusik), dynamiki reakcji (Teutsch), adaptacji poobozowej (Orwid), hipermnezji napadowej (Półtawska), zmian somatycznych (Gatarski, Witusik). Wynikiem prowadzonych badań było również opracowanie podstaw metodologii i nowe spojrzenie na klasyfikację następstw stresu pourazowego, a także kształtowanie postaw etycznych wobec pacjentów.